Rzecz o gubieniu kilogramów :)

Tajemnicą nie jest, że schudłam. Wiedzą o tym znajomi, bo spotykamy się na co dzień albo od święta (wtedy to WOW jest większe), bo piszę o tym na prywatnym FB i na fp bistro mamy. Publikuję też zdjęcia na Instagramie i używam aplikacji endomondo:) Zastanawiałam się jak nazwać ten post, jakby nie było - bardzo osobisty. Myślałam o czymś takim:  "jak straciłam x kg" albo "moja walka z kilogramami", ale jakoś mi to nie leżało. To był raczej spacer, wolny i długi, który trwał przez kilka naprawdę fajnych i bardzo dobrych dla mnie miesięcy. Podczas tego spaceru  ani się nie zmęczyłam, ani nie wróciłam na starą drogę. I przyniósł mi wiele pozytywnych zmian. 

Wróciłam do mojej wagi ślubnej, czyli sprzed prawie 10 lat. Po drodze urodziłam dwoje dzieci i oddawałam się niekoniecznie najzdrowszym pokusom kulinarnym. Do tego brak większej aktywności fizycznej, słuszny wiek, w którym to metabolizm spowalnia, włosy zaczynają siwieć, a pod oczami pojawiają się coraz bardziej widoczne cienie i zmarszczki.

I to jest tak, że tego nie widzisz. Te kilogramy włażą na Ciebie w nocy, gram po gramie, wydaje Ci się, że ciągle wyglądasz tak samo, a tylko waga coś szwankuje, zaczynasz nie dopinać ulubionych spodni, a z szafy wyciągasz coraz szersze i smutne czarne swetry. Z tego okresu pokażę Wam dwa zdjęcia, na resztę sama nie chcę patrzeć. Nawet niewiele ich mam, bo wiecie jak to jest? Kiedy już czujesz, ze jest Cię za dużo, to unikasz aparatu, a jak już godzisz się na zdjęcie, to chowasz się za dziećmi albo za całą rodziną... :)

sierpień 2014                                                                         kwiecień 2015

sierpień 2014                                                                         sierpień 2015

Moment przełomowy przyszedł wtedy, gdy:

•  musiałam kupić nowe spodnie, a dziś żałuję, że je wywaliłam kilka miesięcy temu, bo z satysfakcją bym je teraz przymierzyła,
• mój syn, pokazując na plakat wyborczy jednej pani, powiedział: mamo, to ty! Pani ma przynajmniej 50 lat i niestety, nie mogłam powiedzieć, że to porównanie mnie ucieszyło, wręcz przeciwnie...

Postanowiłam: TERAZ ALBO NIGDY, BO ZMIERZAM W FATALNYM KIERUNKU!

Zanim jednak napiszę całą resztę, muszę powiedzieć co mnie tak naprawdę gubiło. Przy okazji pamiętaj proszę, że to tylko moja historia i wcale nie jest powiedziane, że inny żywy organizm będzie reagował podobnie :)

1. POSIŁKOWY BAŁAGAN

Rano nie jadłam albo jadłam. W zależności od tego, o której wstałam i ile miałam czasu. A jak już jadłam to chleb tostowy z masłem orzechowym i dżemem, rogalika albo drożdżówkę. W pracy nie umiałam kompletnie zorganizować się ze śniadaniami. Brałam owoce, jogurty, serki wiejskie, pomidory, kabanosy, coś co zostało mi z obiadu z dnia poprzedniego, jakąś sałatkę, ciastka, które upiekłam itp. Oczywiście nie wszystko na raz, ale często wyglądało to tak, że w trakcie pracy podjadałam cały czas. Nawet kanapkę potrafiłam jeść przez półtorej godziny. Mój żołądek nie miał żadnych szans na odpoczynek. Efekt był taki, że chodziłam albo wiecznie głodna albo wypchana i ciężka (w zależności od dnia co tam w siebie ładowałam). Kiedy wracałam do domu (to był mój największy problem), pierwszą czynnością, zaraz po umyciu rąk, było otwarcie lodówki albo tzw. "słodkiej" szafki. I tak leciało: pasek czekolady, plasterek sera pleśniowego, tu plaster salami... Zaczynałam gotować obiad, a kiedy obiad był już gotowy, ja byłam pełna, bo zdążyłam się zapchać śmieciami. Ale jak? Obiadu ciepłego nie zjeść? Jadłam więc obiad, robiłam później sobie kawę i węszyłam znowu za czymś słodkim. Raz było, raz nie, ale wieczorem, kiedy dzieci już spały, zawsze coś opędzlowałam z tej "słodkiej" szafki.

Pewnie niejedna osoba  ma pierwsze oznaki niestrawności po przeczytaniu tego tekstu i myśli sobie: jak tak można? Więc mówię: niestety, można... choć nie powiem, bywały też lepsze dni :)

2. DROŻDŻE, BIAŁE PIECZYWO I CZEKOLADA

Nigdy nie ukrywałam: kocham drożdże, knedle, chleb, pierogi i kluski śląskie. Kocham czekoladę, żeby nie napisać ogólnie "słodycze", bo ta czekolada to jednak jest taka NAJ. Silnej woli najczęściej starczało mi na dwa dni... I choć zawsze lubiłam żywieniowe eksperymenty (w tym również te zdrowe), to ginęły one pod kołdrą innych słodkich pokus, które stawały na mej drodze. A kiedy teściowa na stole stawiała kluski śląskie, to już nie było zmiłuj. Nawet ona wiedziała, że kluseczki to ja kocham i jak widziała, że mam ostatnią na talerzu, to od razu dwie kolejne lądowały na dokładkę...a ja nie odmawiałam. A kiedy odmawiałam, od razu padało pytanie; no co ty, odchudzasz się? 

3. ZERO NUDY RUCHU 

Nigdy nie byłam bardzo szczupłą osobą. Nigdy nie przepadałam za katowaniem się ćwiczeniami. Był czas, kiedy z przyjemnością chodziłam na aerobik, na aqua-aerobic, na rowery (indoor cycling). A później urodziłam jedno dziecko i największą przyjemność odnajdowałam w kilkugodzinnych spacerach. Wróciłam do fajnej wagi i sama nie wiedziałam, kiedy to się stało. Później był powrót do pracy i 8-godzinny tryb siedzący. Śniadania, o których pisałam wyżej i waga zaczęła iść w górę. Kiedy byłam w drugiej ciąży, z niecierpliwością czekałam na spacery z wózkiem i na spadek nadprogramowych kilogramów. Niestety, Franek nie był dla mamy tak łaskawy jak Hania. Nie chciał w wózku ani spać, ani leżeć i spacery z nim były krótkodystansowe i często na włączonej syrenie. Ciężko mi było zmobilizować się i ruszyć na siłownię, aerobik. Z jednej strony nie chciałam zostawiać męża z dwójką, która potrafiła dać do wiwatu, jak tylko wrócił z pracy. Z drugiej - jak ta dwójka poszła spać, to o 21-ej średnio chciało mi się wychodzić z domu... A w domu ćwiczyć nigdy nie umiałam.

1. WSZYSTKO ZACZYNA SIĘ W GŁOWIE

Nie napiszę tutaj nic nowego. Zmiana nawyków żywieniowych (można to nazywać dietą) zaczyna się najpierw w głowie, później na talerzu. Trzeba naprawdę bardzo chcieć i widzieć zmianę oczami wyobraźni :) Są tacy, którzy mają silną wolę i świetnie radzą sobie sami, choć najczęściej oni nie potrzebują zrzucać zbędnych kilogramów. Są tacy, którzy walczą i nie poddają się mimo przeciwności losu. Są w końcu i tacy, którzy pierwsze niepowodzenie zajadają podwójnie. Dlatego napiszę wprost - jeśli wiesz, że może być ciężko, bo niejedna próba już za Tobą, ZRÓB TO! Idź do dietetyczki. Ona Cię spionizuje, nagada, zawstydzi... i na pewno zmotywuje tak, że będzie Ci łysko przyjść następnym razem i nie schudnąć. Jeśli sama nie jej nie masz, to dietetyczka będzie Twoją silną wolą! Ja to zrobiłam i to była jedna z moich najlepszych decyzji w 2014 roku!

Podpowiem, że jesień jest idealną porą roku na podjęcie wyzwania. Nie zaraz po Nowym Roku, nie wiosną, nie tuż przed wakacjami. Teraz, właśnie TERAZ jest ten czas, który pozwoli na regularne, stopniowe i zdrowe zrzucanie zbędnego balastu! Ja chudłam od listopada 2014 do maja 2015, teraz waga fajnie się utrzymuje. A na wiosnę ludzie Cię nie poznają. Uwierz, bo wiem co mówię :)

2. DIETA CUD?

Nigdy wcześniej nie byłam na żadnej diecie. Ok, skłamałam... byłam raz przez dwa dni na diecie kopenhaskiej. Uległam modzie i niestety, już drugiego dnia jedzenia sałaty wisiałam z głową nad muszlą klozetową. Nie umiem się zmuszać do jedzenia posiłków, na które nie mam najmniejszej ochoty i nie umiem trzymać się sztywnych diet. Nie chciałam przez dwa tygodnie jeść tylko jajek i szpinaku, żeby po tym czasie pochłonąć tabliczkę czekolady w ciągu trzech minut. Byłam gotowa na duże zmiany nawyków żywieniowych. Byłam gotowa na długą i wyboistą drogę po własne zdrowie i lepsze samopoczucie. W końcu byłam gotowa na przewartościowanie paru spraw we własnej głowie i poukładaniu wszystkiego na nowo.

Zaczęłam jeść 4 lub 5 posiłków dziennie, dopasowanych do mojego rytmu dnia:

• I  ŚNIADANIE (godz. 7.00)
• Rano piję kawę z mlekiem bez cukru. Najczęściej jest to pierwsza i ostatnia kawa w ciągu dnia. Nauczyłam się jeść śniadania w domu. Często jest to jajecznica lub kromka chleba żytniego pytlowego (od Wodnickiego lub Konfisza) z plastrem szynki i pomidora lub z plastrem twarogu i chrzanem, albo z twarogiem, orzechami i miodem.

 

• II  ŚNIADANIE (godz. 10.00 - 10.30)
• Drugie śniadanie jem w pracy. Najczęściej jest to jogurt naturalny lub grecki, do tego domowa granola lub ulubione musli, które kupuję w Rossmannie (dobra kaloria), do tego pół łyżeczki płynnego miodu i sezonowe owoce (maliny, jeżyny, wcześniej truskawki, teraz śliwka, banan, brzoskwinia). W pracy piję też dużo wody, w domu już gorzej :)

•  LUNCH (godz. 13.30 - 14.00)

• Nie przepadam za tym słowem, ale ono najlepiej oddaje to, co co jem w pracy jako mój trzeci posiłek w ciągu dnia. Często jest to sałatka, odgrzana zupa (w pracy mamy mikrofalówkę), a czasami resztka obiadu z poprzedniego dnia (np. mięsko, zapiekanka, makaron z sosem, curry, kasza z warzywami itp.).

• OBIAD (ok. godz. 17.00)
• Dzięki temu, że jem konkretny posiłek w pracy, do domu wracam syta i nie zaczynam od podjadania. Zaczynam po prostu przygotowywać obiad. I tutaj różnie: mięso (w tym też panierowane), spaghetti, zapiekanki z dodatkiem warzyw, naleśniki (ja wtedy jem ze szpinakiem, reszta rodziny najczęściej na słodko). 

• KOLACJA (19.00 - 19.30)
• Kolacja to taka zapchaj dziura. Za późno na wszystko co słodkie (owoce jem tylko rano, a najpóźniej do godziny 16.00), szukam więc w lodówce np. kabanosa, serka wiejskiego, pomidora ze szczypiorkiem, sardynek w pomidorach.. :)

Weekendy nie należą do najłatwiejszych, zawsze pojawiają się jakieś pokusy w postaci ciasta u teściowej, alkoholu na imprezie czy wspólnego wypadu na lody z rodziną :) W dni robocze jest znacznie łatwiej utrzymać dietę.

Nie zrezygnowałam ani z glutenu, ani z mleka. Ograniczyłam pieczywo, białą mąkę. Nabiał jem cały czas tak samo, jedynie odstawiłam wszystkie kolorowe jogurty na rzecz naturalnego, a do kawy dolewam zwykłe 2% zamiast śmietanki czy mleka zagęszczonego.

3. MOTYWACJA

Jeżeli nie masz motywacji, nie warto nawet zaczynać... A motywacja może być rożna. Zamknij oczy i pomyśl. Dla mnie to był rozmiar 38 i wymiana garderoby na nową :) A dla Ciebie? Komplement męża, chłopaka, znajomej? Dzieci, które zyskają o kilka lat młodszą mamę? Może reakcja koleżanek z pracy a może pieniądze, które musisz zapłacić za wizytę u dietetyka? Osiągnęłam swój wymarzony rozmiar 38, mniej nie potrzebuję. Zamieniłam workowate 42 na dopasowane 38. A fakt, że rozmiar L najczęściej bywa na mnie za duży to najlepsza nagroda na świecie. Do tego dochodzą komplementy męża, znajomych. Niedawno spotkałam kolegę, który powiedział: to jednak prawda! Ale żeby nie było tak słodko napiszę Wam jeszcze, że są i tacy, którzy słowem nie skomentują Waszej zmiany. Albo ich to zupełnie nie obchodzi i nie ma co się dziwić, albo prędzej im język uschnie niż powiedzą komuś komplement (zazdrośni jacyś, czy co?).

4. ZERO RUCHU NUDY!

Ruszenie czterech liter z kanapy to moja największa pięta Achillesowa... Czego to ja nie próbowałam. Kiedy prawie rok temu podjęłam moje wyzwanie, zaczęłam ćwiczyć w domu. Była Ewa Chodakowska i jakaś inna pani. Dwa razy. Była próba z zumbą, ale coś nie podeszło. I wtedy w pracy stał się cud :) Okazało się, że musimy się przenieść w inne miejsce. Jedni się cieszyli (bo mieli bliżej, bo jest parking pod pracą), inni psioczyli. W tym ja - bo dalej, a do tej pory do pracy miałam 10 minut na piechotę. Bo na końcu miasta gdzieś, jak to połączyć ze szkołą Hani, żłobkiem Franka. Zacząć jeździć samochodem? Autobusem miejskim? Poszłam na piechotę i włączyłam Endomondo. Równe 3 km w jedną stronę i jakieś 30 minut w średnim tempie. Wróciłam też na piechotę. Na drugi dzień miałam zakwasy, ale też poszłam na piechotę. Chodzę do dziś i twierdzę, że to jedna z lepszych rzeczy, które mogły mi się przytrafić. Słucham audiobooków albo muzyki, na którą zwykle brakuje czasu. Po drodze na straganie kupuję owoce, mam czas na przemyślenie paru spraw, które w ciągu dnia gdzieś umykają.  Samochodem jadę tylko wtedy, kiedy muszę coś przewieźć. Zaczęłam trochę biegać, ale naprawdę trochę :) Maksymalnie 4 km, bo więcej na razie nie daję rady. Ale najważniejsze dla mnie było to, że podczas urlopu potrafiłam rano wstać, ubrać się i pójść nad morze pobiegać. Satysfakcja przeogromna! A w hotelu kilka razy skorzystałam z siłowni (nigdy, ale to nigdy wcześniej nie miało to miejsca).

5. UWIERZ W SIEBIE!!!

Ktoś, kto czyta ten tekst być może uśmiecha się pod nosem. Jeden pomyśli: i czym tu się chwalić. Drugi powie: i po co ona tak to przeżywa? Trzeci skomentuje do wspólnej znajomej: ja na jej miejscu nie mogłabym się tak obnosić. A czwarty powie: super! Ja też tak chcę!

Kiedyś przeczytałam słowa, których autorem jest Arystoteles i za każdym razem uśmiecham się do siebie, kiedy o nich myślę:

Jeżeli chcesz uniknąć krytyki:
nic nie mów, nic nie rób, bądź nikim!  

Więc co wybierasz? Bo ja już wybrałam i mam nadzieję, że ten wpis komuś pomoże podjąć decyzję!

Zajmij się tym, co jest po Twojej stronie i nie patrz na innych. Zyskiem jest poczucie wolności. To bardzo dużo i bezcenne!
I nie dotyczy tylko jedzenia :)

P.S. Schudłam 14 kg :) 

Postscriptum

Pisałam ten post przez trzy tygodnie, uzupełniałam, wykreślałam... a i tak nie napisałam wszystkiego :) 

I dziś wyszło z Waszych pytań. A więc:

1. Miałam, jak każdy człowiek walczący ze słabościami, mniejsze i większe KRYZYSY.  
• Do mniejszych należały wieczorne napady nie głodu, ale zachcianek (kto tego nie zna?). Robiłam wtedy sobie dużą herbatę rooiboos, odpalałam laptopa i siadałam do bloga. Byleby dalej myślami od własnej lodówki. Wspomnianą herbatę bardzo Wam polecam, w zimie zamiast wody, piłam głównie ją.
• Większe kryzysy to np. święta i zastawiony stół, okres między świętami a Nowym Rokiem, imieniny teściowej. Pamiętam, że podczas Wigilii spróbowałam wszystkiego, ale nie objadłam się. Ciasta na święta upiekłam tylko dwa i żeby zaspokoić zmysł smaku - jadłam ciasto np. zamiast drugiego śniadania. Ale to tak zupełnie w ramach wyjątku :) Przytyłam po świętach kilogram, ale szybko się z nim rozprawiłam. Bo nie dajmy się zwariować, czasami warto :) 
• A podczas rodzinnych imprez, najczęściej wybierałam sernik.   Natomiast podczas wyjazdów, nieocenione okazały się bary z jedzeniem "na wagę".
2. Dietetyczka, do której chodziłam to przesympatyczna i ciepła kobieta, przed którą był mi wyraźnie wstyd polec... Wszelkich informacji udzielę w informacji prywatnej, choć myślę, że już dziś telefon PANI DOMINICE się urywał :) Nie korzystałam z żadnych SUPLEMENTÓW wspomagających dietę, jadłam praktycznie tylko to, co sama przygotowałam.  
3. Do pracy chodziłam na piechotę też zimą, ale jak już wiało to jechałam autobusem. 
4. Na wszystkie komentarze i pytania odpowiem, nie wyobrażam sobie inaczej! Tylko dziś ich trochę przyszło, ale to mnie akurat bardzo cieszy :) 
5. Kardigan jest z New Yorkera w rozmiarze S:) Jeszcze nie jest mój bo nie wiem czy ten czy cieplejszy jakiś sobie kupić :)
6. Jeśli coś jeszcze mi się przypomni, będę dopisywać właśnie w tym miejscu :)