Moja Bajka, czyli szafa blogera kulinarnego

Z napisaniem posta o pasji gotowania, o samym blogu i o mojej kulinarnej szafie, nosiłam się już od jakiegoś czasu. To absolutnie moja bajka, która pewnego dnia zawitała w moim życiu, a ja wtedy nawet nie śmiałam przypuszczać, że rozgości się na stałe i nie będzie dnia ani godziny, żebym o niej nie myślała.

W ostatnich dniach miałam okazję przekonać się, ile znaczy mieć własną pasję i realizować swoje marzenia. Małymi kroczkami, nie znając języka html, nie wiedząc nic o kanałach RSS i statystykach GA, założyłam swoje małe bistro w sieci. Pierwsze wpisy to torty z trzecich urodzin córki. Następnego dnia dodałam coś nowego, kilka dni później pojawił się kolejny wpis, pierwszy komentarz… W ostatni weekend wakacji jako jedna z opolskich blogerek, mogłam częstować swoimi specjałami tłum ludzi na opolskim rynku. Marzenia się spełniają, a moja bajka nie była piękniejsza nigdy wcześniej.

Moja kulinarna pasja to też wielkie zamiłowanie do wszelkich kuchennych przydasiów. Kiedy zaczynałam przygodę z blogiem, miałam 12-osobową zastawę ślubną, komplet rosyjskich sztućców, 6 szklanek z Ikei, kilka plastikowych misek i w miarę nowe garnki. Wszystko mieściłam w dwóch kuchennych szafkach. Dziś mam kredens na wyłączność. Taki z mojej bajki : )

Moi znajomi i rodzina już dobrze wiedzą, że żaden inny prezent nie sprawi mi tyle radości, jak kulinarne "coś". Na przykład ta turkusowa misa z podkładką (na zdjęciu poniżej), to urodzinowy prezent od teściów. Wykonany przez podopiecznych Fundacji DOM i kupiony na jednym z festynów na opolskim Placu Wolności.

Szczególną słabość mam do starych łyżek, zardzerwiałych noży, starych pater. Niektóre z nich kosztowały złotówkę na allegro, a niektóre sporo więcej na targu staroci. Część naczyń dostałam od znajomych (np. cudną formę z misiami od mamy Antosia), odkurzyłam stare rzeczy z domu rodzinnego. Niektóre wygrałam w konkursach (np. uroczą wagę retro), a jeszcze inne znalazłam przywiozłam z bliższych lub dalszych podróży. I tak z Gór Izerskich przyjechały ze mną trzy łupki i jedna deska, którą pomalowałam z obu stron na różne kolory. A ostatnio mąż mojej koleżanki ze studiów wyrwał z własnej starej stodoły dwie piękne deski, pociął na kawałki i podarował mi, bo widział, że mam mały obłęd w oczach, kiedy na tę stodołę u nich patrzyłam! Trzymam teraz te deski jak skarb najprawdziwszy :)

Nie byłoby tej historii gdyby nie miłość do gotowania zaszczepiona przez mamę. Ocaliłam niewiele starych przepisów, ale najważniejszą pamiątką jest książka z 1962 r. „Ciasta, Ciastka, Ciasteczka, Wypiek Domowy” Jana Czernikowskiego. Mam też swój zeszyt z przepisami, założony jeszcze liceum, choć te pierwsze, jeszcze z podstawówki, nie przetrwały do dzisiaj. Pamiętam, że wpisywanie nowych przepisów do zeszytu było moim ulubionym wakacyjnym zajęciem :) Dziś mam niemałą kolekcję książek kucharskich, karteczek, karteluszków, wycinków z gazet i przepisów zapisanych w języku angielskim. Podczas rocznego pobytu w Anglii, był to jeden ze sposobów na naukę języka obcego :)

Osobną grupę stanowią tekstylia. Obrusy, ściereczki, szmatki, rękawice, worki jutowe :) Zajmują całą szufladę, ledwo się wszystko mieści, a to na pewno jeszcze nie koniec. Nagromadziłam tego trochę… Koleżanka podarowała mi kiedyś kawałek worka jutowego, sama potargałam kilka starszych ręczników, które normalnie dawno wylądowałyby na śmietniku, a tak znalazły swoje drugie życie. Ten mój kredens cieszy mnie niewyobrażalnie. Jest nawet w pewnym sensie symbolem. Uzmysławia mi, że gdyby nie było mojej bajki, nie miałabym czym go zapełnić, a nawet jeśli cokolwiek w środku by się znalazło, nie miałoby to takiej wartości emocjonalnej dla mnie, jak ma teraz. Ale to chyba naturalne. 

Jeśli robimy coś, co kochamy, co jest naszą pasją, to prędzej czy później przychodzi taki moment, kiedy patrzymy wstecz z błogim uśmiechem, z rozmarzonymi oczami i myślimy sobie: jak mogło Cię wcześniej w moim życiu nie być, moja bajko?